Wielka Rafa Koralowa, Australia

Wielka Rafa Koralowa to największa na świecie rafa koralowa, położona u wybrzeży Australii. Jest to największa na Ziemi pojedyncza struktura wytworzona przez organizmy żywe, widoczna nawet z kosmosu - jako biała smuga na tle błękitnego oceanu.

Zwana jest także Wielką Rafą Barierową (ang. Great Barrier Reef). Od 1981 wpisana jest na Listę Światowego dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO. Wraz z Morzem Koralowym i lasami tropikalnymi Queensland tworzy ona park morski The Great Barrier Reef Marine Park.

Rafa jako całość liczy 20 milionó lat, a niektóre jej części nawet 45,5 miliona. Składa się z organizmów żywych — polipów, mięczaków, glonów, otwornic oraz mszywiołów. W niektórych częściach rafy żyją różnorodne formy koralowców. Jest środowiskiem naturalnym dla ogromnej ilości ryb i wodorostów.

Na Wielką Rafę Koralową składa się około 3000 pojedynczych raf oraz ponad 900 wysp, rozciągają się na powierzchni ponad 344 tysięcy km². Od lądu rafę oddzielają laguny. Stanowi ona jedną z najpiękniejszych atrakcji turystycznych Australii.

źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Wielka_Rafa_Koralowa

Ayers Rock- Uluru, Australia

Słynna piaskowa skała leży w centralnej części Australii, ma ponad 318 metrów wysokości, a jej obwód liczy 8 kilometrów. Jest wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Uluru po raz pierwszy została opisana przez Ernesta Gilesa, brytyjskiego podróżnika, który w 1872 roku nazwał Uluru the remarkable pebble (niezwykły kamyk). Skała zbudowana jest z piaskowców, a w jej skład wchodzą różne minerały, dlatego wydaje się, że zmienia ona kolory. W rzeczywistości jej barwa zależy od pory dnia i padającego na nią światła.

Uluru to tradycyjna nazwa skały w języku Aborygenów — australijskich tubylców. Inna nazwa, Ayers Rock, odnosi się do Henryka Ayersa — premiera Australii Południowej. Dla Aborygenów jest to miejsce święte, więc często namawiają turystów, aby nie wchodzili na górę.

źródło: http://englishblog.pl/top-6-6-najciekawszych-miejsc-w-australii

Rysunki z Nazca, Peru

Rysunki z Nazca to system linii, które oglądane z góry przypominają kształtem zwierzęta, rośliny lub figury geometryczne, będący dziełem kultury Nazca. Znajdują się w południowo-zachodniej części Peru.

Rysunki zostały stworzone przez Indian Nazca między rokiem 300 p.n.e. a 900 n.e. Sporządzono je, usuwając z powierzchni czerwony żwir i odsłaniając jaśniejszą, żółtobiałą glebę. W ten sposób na ciemnym tle uwidoczniły się wyraźne linie. Ryty mają średnio 20 centymetrów głębokości i około metra szerokości.

Indianie prawdopodobnie najpierw projektowali potężny kształt, którego nie byli w stanie ogarnąć wzrokiem, a potem przenosili kawałek po kawałku w ściśle określone miejsce. Na płaskowyżu Nazca znajdują się setki geoglifów, które przedstawiają zarówno pozornie przypadkowe zbiory figur geometrycznych: kwadratów i trójkątów oraz prostych linii ciągnących się nawet przez 8 kilometrów, jak i ogromne wizerunki zwierząt i roślin. Do najsłynniejszych należą: pająk z 40-metrowymi odnóżami, kondor o przekroju 120 metrów, koliber, orki, małpy, pies, kaktusy, kwiaty, ryby.

Polecam link do filmu na Youtube: http://www.youtube.com/watch?v=FRNNjbBCGMI&list=PLEE0F4F8CCAEAEA10

źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Rysunki_z_Nazca

Kryształowa jaskinia w Naica, Meksyk

Kryształowa Jaskinia w Naica to fragment czynnej kopalni ołowiu, srebra i cynku, znajdującej się na półpustynnym terenie gór Naica, około 100 km na południowy wschód od meksykańskiego miasta Chihuahua. Słynie z największych, odkrytych dotąd kryształów gipsu, będących jednocześnie jednymi z największych minerałów na świecie

Jaskinia Kryształów znajduje się ok.300 metrów pod ziemią. Zawiera kryształy selenitu, osiągające nawet 15 metrów długości. Stworzyły je roztwory hydrotermalne ze znajdującej się trzy mile niżej komory magmy.

By odkryć, jak możliwe było powstanie takich cudów, Juan Manuel García-Ruiz, geolog z Uniwersytetu Grenady w Hiszpanii, zbadał niewielkie ilości roztworów, jakie znalazły się w kieszeniach skalnych. Uważa, że przyczyną wytworzenia się kryształów było nie tylko bardzo wysokie stężenie procentowe, ale też stała temperatura powietrza w rejonie krystalizacji - ok. 58°C, która prawie nie ulegała zmianom. Dzięki niej występujący w wodzie anhydryt przeobraził się w gips, który mógł stworzyć monumentalne cuda.

Zwiedzanie jest surowo zabronione, a dostęp do kryształów mają tylko naukowcy.